A WORLD PRESS

Düğünümüzde kocamın kollarında dans ederken ikimizle de gurur duydum. Her şeye rağmen ve insanların şüpheci yaklaşımları karşısında, tatil aşkımız evliliğe dönüşmüştü. Nisan 2018'de 56 yaşındaki annem Catriona ile Marmaris'te kaldığım son gecede İsmail'i ilk kez gördüm. Yemek yediğimiz restoranda garsondu. Birbirimize bakıp gülümsemeye devam ettik. Gerçekten yakışıklı olduğunu düşünmüştüm ama meşgul olduğu için konuşma fırsatımız olmadı. Ertesi gün eve dönerken adını bile bilmediğim bu adamı düşünmeden edemedim.

Gergin bir şekilde, ona mesaj atarak 'merhaba' dedim ve beni hatırlayıp hatırlamadığını sordum. Cevap verip vermeyeceğini merak ediyordum. Ne mutlu bana, cevap verdi. Mesajlaşmaya başladık. Biraz ben Türkçe konuştum, o biraz İngilizce konuştu ve Google Translate'e güvendik! Birkaç hafta sonra telefonda konuşmaya başladık. Onu görüntülü konuşmalar izledi. Ve birbirimizi tanıdıkça İsmail'i daha çok sevdim ve onu tekrar görmek için can atıyordum.

İsmail'i sevdiğimi ve benim kararıma güvenip onu kabul etmesi gerektiğini söyledikten sonra bir hışımla erkenden eve uçtu. Babamın hâlâ çekinceleri vardı ve bunun süreceğini düşünmediğini söyledi ama yanıldığını biliyordum. Sonraki 11 ay boyunca uzun mesafeli bir ilişkimiz oldu, birkaç ayda bir, her seferinde bir aya kadar Türkiye'ye uçtum, önce otelde kaldım, sonra İsmail'in annesinin evinde kaldım. Zaman geçtikçe, arkadaşlar ve aile bunun sadece bir tatil romantizmi olmadığını kabul etmeye başladı. Eylül 2019'da İsmail ve ben, sadece ailesiyle birlikte Marmaris'te küçük bir nikah yaptık. Önümüzdeki Nisan için de daha büyük bir düğün planladık. Türkiye'ye taşınmayı planlıyordum ve birlikte bir bar işletecektik. Büyük düğünümüz ve ortak işimiz için planlar yaparak geri uçtum. Mart 2020'de Kovid kısıtlamaları vurdu ve İsmail'le beş ay ayrı kalmak zorunda kaldık, bu çok zordu.

Sürmeyeceğini düşündüler, ama bizim aşkımız sonsuza kadar.